Samen kiezen voor een kindje is een bijzonder besluit. Voor de meeste stellen is het de kers op de taart na een periode van samenzijn. Maar wat doet al die gelukkige koppels opeens besluiten een groot deel van hun vrijheid op te geven om vrijwillig te kiezen voor een bestaan tussen de spuitluiers, gebroken nachten en huilende kinderen? Waarom offeren jonge vrouwen eindeloze avondjes uit eten en rustige vakanties op voor ‘vroeg thuis zijn voor de baby’ en een berg wasgoed om U tegen te zeggen? Voor ‘Mama zoekt uit’ hebben we een aantal van onze vriendinnen aan de tand gevoeld. Wanneer hebben zij – en hun partners – ervoor gekozen de voorbehoedsmiddelen de deur uit te doen? Wanneer waren zij er klaar voor? En kun je dat ooit echt zijn? (hahasorry)

 

Manon (25): “Als klein meisje wist ik al dat ik jong moeder wilde worden. Op latere leeftijd had ik dat gevoel nog steeds, het liefst rond mijn 25e.
Toen mijn beste vriendin Bibian in 2013 moeder werd begon het ook heel erg bij mij te kriebelen. Ik maakte er grapjes over bij mijn vriend, maar hij liet duidelijk weten dat hij nog geen kinderen wilde op dat moment. Mijn vriend heeft altijd overduidelijk geweten dat ik graag moeder zou willen worden, maar ik heb dit nooit aan hem opgedrongen. Ik vond dat hij het vanuit zichzelf moest willen, niet vanwege mij! In december 2013 stopte ik met de pil – omdat ik niet meer aan de hormonen wilde – niet omdat we voor een kindje wilden gaan. In januari zei mijn vriend ineens dat hij geen ander voorbehoedsmiddel meer wilde gebruiken en zo geschiedde. In februari hadden we een positieve test in handen. Het was na de eerste ‘ronde’ al meteen raak! Niet verwacht, wel gehoopt en zo ontzettend spannend. Ik heb heel erg genoten van het zwanger zijn, ik vond het heel mooi en bijzonder om zwanger te mogen zijn en ik hoop het ooit nog eens mee te mogen maken.”

 

Roos: “Mark en ik waren pas een paar maanden bij elkaar toen ik mijn spiraal liet verwijderen. Niet met het idee om voor een kindje te gaan, maar omdat ik er veel last van had. Natuurlijk bespraken we alternatieve voorbehoedsmiddelen, maar eigenlijk was het voor ons al snel duidelijk dat een kindje meer dan welkom was, ondanks dat we pas kort bij elkaar waren. We besloten de natuur op zijn beloop te laten, en gewoon te kijken wat het ons bracht. We ‘oefenden’ dus niet gericht, maar na 3x een negatieve test, merkte ik dat ik toch wel erg teleurgesteld was elke keer. Gelukkig was het snel daarna raak, want 5 maanden na het verwijderen van de spiraal had ik een positieve test in handen! We kregen een prachtige zoon, Ayden. Toen hij ruim een jaar was, besloten we dat we graag nog een broertje of zusje erbij wilden. Wederom was het snel raak, de 3^e maand hadden we een positieve test in handen, en hier uit werd onze tweede zoon Kenji geboren. Of we nog meer kindjes willen, daar zijn we nog niet over uit, voorlopig genieten we vol op van onze jongens.”

 

Gwen (30): “Ik heb altijd in mijn hoofd gehad dat ik op mijn 27e moeder zou worden en voor mijn 30e twee kindjes zou hebben. Geen idee hoe dat idee ontstaan is, maar waarschijnlijk omdat mijn moeder 27 was toen ze mij kreeg. Ik heb mijn man leren kennen toen ik 20 was en het voelde direct goed. Met hem zou ik kinderen krijgen. Echter, ik was net gestopt met een HBO-studie die het ‘net’ niet was, dus kinderen waren een toekomstdroom. Tot ik 25 was en onze beste vrienden een kindje kregen. Ik was jaloers! In gezonde zin wel hoor, maar ik wilde dat gewoon ook heel graag. Mijn verstand zei dat na mijn studie het verstandigst was, mijn gevoel wilde het op dat moment direct. Echter, mijn (toen nog) vriend vond het nog niet onze tijd. Toen ik nét afgestudeerd was, kochten we een nieuwbouwhuis dat nog gebouwd moest worden. Dit was min of meer de ‘go’ voor een kindje. Vooral mijn man vond een kindje krijgen in onze oude woning (vooral de buurt) geen goed plan, maar nu had ik mijn diploma op zak, een baan gevonden en hadden we zicht op een fijn huis. Ik raakte snel zwanger en we verhuisden toen ik in mijn eerste trimester zat. Dat is trouwens geen aanrader qua moe- en misselijkheid. Zwanger zijn als je net in een nieuw huis woont is dan wel weer een aanrader, want alle klusjes werden, onder druk van mijn nesteldrang, binnen een halfjaar afgerond. En zo werd ik op mijn 27e mama van Olivia, om vervolgens ruim 1,5 jaar later weer zwanger te zijn en werd een nét voor ik 30 werd Quinn geboren. Mama zijn is het mooiste dat er is!”

 

Anna (22): “Ik heb altijd geweten dat ik jong moeder wilde worden. Mijn man dacht er ook zo over. In maart 2012 zijn we getrouwd en in januari 2013 besloten we voor een kindje te gaan. We hadden allebei het gevoel dat het voor ons het goede moment was om kinderen te krijgen. Een fijn huis, mijn man had een vaste baan en we wilde gewoon dolgraag papa en mama worden. Ik was op dat moment al een tijdje gestopt met de pil vanwege vervelende bijwerkingen. Het duurde even voordat ik zwanger werd, omdat manlief in die tijd vier maanden van huis is geweest voor zijn werk. In september werden we uiteindelijk zwanger en kwam onze droom uit.”

 

Ioni (30): “Het gevoel een kind te willen begon in 2011. Ik was 26 en studeerde af. Het hoefde niet meteen, ik wilde eerst werk zoeken en voor een stabiele basis zorgen. Halverwege 2013 begon ik echter te rekenen. Ik was toen 28, akelig dichtbij de 30. Ik overlegde met Stefan om te peilen hoe hij er tegenover stond om voor een kindje te gaan , maar hij wilde eerst een ruimer huis en een tweede inkomen hebben. In mijn hoofd bleef ik rekenen. Mijn drang was zo niet te stoppen, dat ik soms per ongeluk expres condooms vergat. We hadden namelijk afgesproken dat het oké zou zijn, als ik onverwacht zwanger zou raken. Rond de kerst 2013 was ik neerslachtig en de avond voor mijn 29ste verjaardag had ik een huilbui. Het zou nu vast niet meer lukken om voor mijn 30ste moeder te worden. Na een lang gesprek met Stefan over onze financiële- en woonsituatie, kwamen we tot de conclusie dat we er gewoon voor moesten gaan. Stefan vond het eng en spannend, maar ook leuk. Doordat een aantal van zijn collega’s vader waren geworden, zag hij het ook wel zitten. Zo werd kerst 2013 de omslag. In januari 2014 werd ik voor het laatst ongesteld en in februari testte ik positief. Veel sneller dan verwacht. Toch nog moeder voor mijn 30ste.”

 

 

Betty (29): “Toen ik afstudeerde – ik was toen 24 – vond ik al wel dat ik ‘klaar’ was voor een baby. Ik was enigszins jaloers op zwangere vrouwen en werd heel gelukkig van babykleertjes en zo’n mollig babylijfje. Mijn man was daar toen echter nog niet aan toe en ik kon ook best nog wel wachten. Ik zag in ieder geval voordelen in van voorlopig nog met z’n tweeën zijn. We gingen vaak weekendjes weg, op reis en we zijn getrouwd toen ik 27 was. Die periode is heel waardevol voor ons geweest. We hebben heel erg genoten van onze vrije tijd en van het feit dat we konden gaan en staan waar en wanneer wij wilden. Toen ik 28 werd, werden een aantal vriendinnen opeens zwanger. Toen merkte ik dat ik echt niet meer wilde wachten. Ik kon aan weinig anders meer denken dan aan zwanger worden en baby’s krijgen en zag niet meer in waarom we langer met de anticonceptie door zouden willen gaan. Gelukkig stond Maran daar, na lichtelijk aandringen, ook achter. We besloten er vlak voor de kerst voor te gaan en in september waren we ouders.”

 

Esther (27): “Toen mijn zus vijf jaar geleden moeder werd, vond ik dat heel bijzonder. Ik wilde er alles van weten en voelde me heel betrokken. Toch voelde ik ook dat ik er nog niet helemaal klaar voor was. Ik genoot nog te erg van mijn vrijheid die ik samen met mijn (toen nog) vriend had. Toen we daarna samen een enorm klusproject als huis kochten, leek het allemaal nog verder weg. Na anderhalf jaar klussen was het huis voor het grootste gedeelte af en beloonden we onszelf met een mooie vakantie. Daar besloten we dat we niet langer wilden wachten. En dat hoefde ook niet, want het was direct raak. En 42 weken later was daar onze mooie Lenthe!”