“Welke loopwagen hebben jullie?” vroeg ik op een ochtend aan de mama-whatsappgroep. Binnen no-time had ik flink wat reacties, waarvan zo’n 80% hetzelfde was: ‘die van VTech’. Even googlen naar het bewuste apparaat, leerde mij al snel dat het om een plastic ding met knipperende lampjes en irritante muziekjes ging. “Ah nee, nevermind. Dat vind ik niks!” typte ik vervolgens terug. Ik besloot verder te gaan zoeken naar loopwagens die ik iets minder afzichtelijk vond.

Never

Ik heb altijd gezegd dat herrie-makende apparaten er bij mij thuis niet in zouden komen. Ik moest namelijk altijd ietwat sadistisch lachen als ik op een kinderverjaardag zag dat de jarige overladen werd met piepende, schreeuwende, hysterische apparaten waar een lading batterijen aan te pas moest komen. “Dat wil ik niet hebben hoor, als ik ooit een kind heb!” verkondigde ik dan luid tegen iedereen die het ook maar willen horen. Daar werd overigens nooit een reactie op gegeven. Een handje borrelnootjes verder was iedereen mijn haat jegens plastic speelgoed alweer vergeten.

Liefde op het eerste gezicht

Een aantal dagen na mijn vraag op whatsapp hadden zoonlief en ik toevallig afgesproken met de moeders en kinderen van de whatsappgroep. Met z’n allen zaten we in de tuin. De moeders met elkaar aan het kletsen, hun kroost over elkaar heen krioelend. Mijn zoon had de andere kinderen, ondanks dat het allemaal lieverds zijn, vrij snel gezien. Hij had zijn zinnen namelijk gezet op mijn grootste nachtmerrie: het bewuste loopwagentje van VTech, dat ik vanuit een hoek van de kamer al naar me had zien loeren. Met een noodgang kroop mijn lieveling slalommend om de benen van de andere moeders, dwars door het vliegengordijn heen naar binnen. Naar het monsterlijke apparaat dat hysterisch knipperend verschillende deuntjes door elkaar aan het spelen was.

Kansloos

De rest van de middag bestond voor mij uit het oppakken van mijn zoon en die terug naar de tuin brengen, om daar een poging te wagen hem te enthousiasmeren voor het vele speelgoed dat er lag. Op wat rommelen met zand in de zandbak na, slaagde ik niet in die poging. Keer op keer bleef mijn liefste naar het loopwagentje kruipen om daar aan wat knopjes te frummelen. Toen hij er echter in slaagde ook achter het ding te lopen, moest ik eerlijk gezegd toch wel even trots slikken. Daar liep hij dan, mijn uk. Achter een oerlelijk ding – dat wel – maar dat stralende koppie maakte alles goed.

Toch maar

“Schat…” begon ik die avond voorzichtig tegen Maran, “misschien moeten we toch maar dat loopwagentje van VTech voor Nim kopen…” Hij had er in de eerste instantie al niets op tegen gehad en dus was onze keuze inmiddels snel gemaakt. Geen stylish verantwoord mat-zwart loopwagentje voor ons, maar een rijdende kermisattractie uit de hel. Hoe dan ook: mijn zoon is er het gelukkigste mannetje op de wereld mee en hopelijk leert hij snel lopen. Dan kan dat onding naar zolder 😉