Een kind krijgen hangt aan elkaar van de spannende, bijzondere en mooie momenten. Zodra je bewust stopt met de voorbehoedsmiddelen, ben je erop ingesteld dat je binnen afzienbare tijd een positieve zwangerschapstest in handen zult hebben. Maar soms kies je er niet bewust voor en heb je alsnog op een gegeven moment een extra streepje op de test gezien. Hoe dan ook, het eerste besef dat er een hompje cellen in je baarmoeder aan het nestelen is, is een flinke mijlpaal in je leven. Omdat we nieuwsgierig zijn naar de ervaring van anderen, hebben we laatst via Twitter een oproepje eruit gestuurd op zoek naar moeders die over hun positieve zwangerschapstest wilden vertellen. Wanneer deden ze die? Hoe voelden ze zich de eerste momenten en hoe reageerde een eventuele partner?

Lieke: “Op een maandagavond in augustus zijn we net terug van een bezoekje aan mijn ouders. Vriendlief vindt dat ik een zwangerschapstest moet doen. We waren twee maanden bezig met zwanger worden, maar ik wilde er niet teveel druk op leggen. Hij vond dat ik anders deed en ook mijn borsten vond hij veranderd… Jep, mannen! We hadden testen toch al in huis, dus ik besloot maar te testen. Het zou vast toch negatief zijn. De test legden we even neer en na vijf minuten wachten: ja hoor, het zijn echt dubbele strepen, whaaaa! Ik bleef maar checken of het wel klopte. Tegelijkertijd kwam ook paniek, hoe moest het nou met mijn baan? Ik had nog geen vast contract en ik dacht: die gaan ze me nu ook echt niet meer geven. Het was een rare avond, omdat er zoveel gedachtes door mijn hoofd gingen. We besloten ook gelijk om het even voor ons te houden en de volgende dag een test van Clear Blue te doen, zodat we konden zien hoelang het al zo zou zijn, dit bleek de volgende dag al een week of zes te zijn. Daar schrok ik best van, ik ben namelijk nog wel een keer ‘ongesteld’ geweest. Na een goede zwangerschap is op 21-03-2015 onze zoon Mason Lennon Max geboren. Het gaat allemaal erg goed en de tijd vliegt!”

Joyce: “Bij mijn zoon Aron hadden we geen typisch zwangerschapstest-moment. Ik begon op een gegeven moment schopjes in mijn buik te voelen. Een urine-onderzoek bij de huisarts zorgde er uiteindelijk voor dat ik er achter kwam dat ik zwanger was. Dat bleek al 25 weken te zijn! De relatie tussen mij en mijn (toen nog) vriend Robert was op dat moment niet stabiel en midden in de plaatselijke discotheek vertelde ik hem over de zwangerschap. Een moment van paniek vloog voorbij, maar niet veel later konden wij denken aan de mooie momenten. Het was echt een achtbaan waarin wij stapten, maar wel een hele mooie achtbaan.
Bij de zwangerschap van mijn dochter Sofie was het een heel ander verhaal. Op de camping in St. Maartenzee was het tijd om te testen. Eigenlijk wist ik het al wel, maar zo’n test moest gebeuren. Met de test in mijn toilettas snel naar het toiletgebouw. Al snel kwam er een tweede streepje en was het duidelijk. Ik was zwanger! Snel, met een grote glimlach liep ik terug naar onze tent om Robert – mijn man inmiddels – wakker te maken met de positieve zwangerschapstest. Blij, maar ook een beetje angstig begonnen wij aan dit nieuwe avontuur. Het waren twee hele verschillende testmomenten. Voor mij was het heel bijzonder om bij Sofie een positieve zwangerschapstest vast te mogen houden. Dit had ik namelijk niet meegemaakt bij Aron.”

Anna: “Met mijn eerste zwangerschap waren we al een tijdje bezig, dus toen ik overtijd was en wat typische zwangerschapsklachten had, hebben we gelijk een test gedaan. Het was op zondagmiddag en we deden de test samen. We waren allebei dolgelukkig en ik was een klein beetje in shock dat ik nu echt zwanger was. Met mijn tweede zwangerschap waren we niet super bewust bezig, maar wilden we wel graag een tweede kindje. Omdat het de eerste keer niet gelijk raak was, dacht ik dat het deze keer ook niet meteen gelukt zou zijn. Toen ik overtijd was, besloot ik een ovulatietest te gebruiken als zwangerschapstest (dat kan blijkbaar). Met de gedachte ‘ik ben toch niet zwanger’ testte ik terwijl mijn man aan het werk was. Ik was compleet in shock toen ik 2 streepjes zag. Toen mijn man thuis kwam en vertelde dat ik zwanger was, dacht hij dat ik een grapje maakte. De volgende dag heb ik nog een test gedaan en ook die was knalpositief!”

Gwen: “Bij mijn eerste dochter zei mijn gevoel dat het wel eens raak kon zijn en lag de test al de hele week te wachten op de dag dat ik ongesteld moest worden. Ik zou hem ’s ochtends vroeg doen en als ‘ie negatief was, zou ik vast gewoon ongesteld worden, niet getreurd, dan zou het volgende maandag misschien wel raak zijn. Ik werd wakker om half vijf ’s ochtends. Het was eind januari en koud. Het sneeuwde. De test gaf direct een knallend paars plusje en terwijl ik het drie keer gecheckt had, maakt ik mijn man wakker. Ik zei: “Het is een plusje!”, waarop hij slaperig antwoordde: “Huh, vriest het opeens niet meer dan?” Gevolgd door: “Wat! Echt waar?!” We probeerden, blij en verrast als we waren, nog te slapen, maar waren allebei klaarwakker. Ontbijten dus. In bed. Om daarna om zes uur onze ouders wakker te bellen met het nieuws dat ze als alles goed zou gaan opa en oma zouden worden. De tweede keer was minder bijzonder, na twee vroege miskramen was ik onwijs onzeker. Ik had het gevoel zwanger te zijn, maar durfde het niet te geloven. Nog voor de dag dat ik ongesteld moest worden, testte ik licht positief. Blijdschap! Mijn man geloofde het haast niet, die vroege miskramen hadden er bij hem ook ingehakt. Ik bleef om de dag testen, bang om het plusje weer te zien verdwijnen, tot ik ruim zes weken zwanger was. Gelukkig ebte de onzekerheid daarna weg en heb ik inmiddels twee kerngezonde dochters van bijna 3 en bijna 9 maanden.”

Odile: “Het moment dat ik een zwangerschapstest deed, herinner ik me nog als de dag van gisteren. Ik was 23 jaar, student en mijn relatie was net over. Met het schaamrood op mijn kaken had ik een uur daarvoor een test gehaald bij de Etos. Ik zie mezelf nog zo op het toilet zitten met trillende benen, starend naar de ‘gevreesde’ stick. Ik kon de drie minuten niet afwachten en daarom griste ik al na één minuut de test van de toilettafel. De duidelijke twee strepen logen er niet om: ik was zwanger. Ik weet nog dat een gevoel van misselijkheid me overspoelde. Ik had het gevoel dat ik ieder moment kon gaan overgeven en flauwvallen tegelijkertijd. Ik heb altijd het plaatje in mijn hoofd gehad dat ik de test met een partner zou doen op het moment dat we bewust zouden hebben gekozen om voor een kindje te gaan wat er vervolgens uit liefde zou komen. Nooit had ik gedacht dat ik in deze situatie met een positieve test in mijn handen zou zitten terwijl ik geen relatie had. Het overkwam me en met pijn in mijn hart moet ik zeggen dat ik er niet blij mee was. Gelukkig heeft mijn inmiddels bijna 2-jarige zoon dat gevoel 180 graden gedraaid!”

Betty: “Maran en ik hebben er bewust voor gekozen de voorbehoedsmiddelen links te laten liggen, dus toen ik na twee weken enorme last van mijn borsten en lichte krampjes in mijn onderbuik kreeg, dacht ik al dat het raak was. Toch wilde ik het niet geloven. ‘Het zit vast allemaal tussen mijn oren’. Op de ochtend dat ik ongesteld zou moeten worden, deed ik de test. Hij kleurde niet meteen, terwijl het controlestreepje direct verscheen. ‘Zie je wel, niks aan de hand!’ dacht ik, terwijl ik mijn handen waste. Nadat we wat hadden gepraat, pakte Maran de test. “Schat, je bent zwanger!” zei hij. Ik geloofde hem niet, ik zag het ook niet. Hij verzekerde me dat het echt zo was, waarop ik mijn bril opzette en naar het raam liep. Toen zag ik het ook: een tweede streepje! Ik zal nooit meer vergeten hoe raar ik me toen voelde. Ik was blij dat het zo snel gelukt was, dat mijn droom om moeder te worden eindelijk uit zou gaan komen, maar ik was ook een beetje in paniek. Nu was het over met de rust! Wat hadden we onszelf op de hals gehaald? Maran voelde min of meer hetzelfde. We moesten echt even aan het idee wennen, hoewel we er dus bewust voor gekozen hadden. Gelukkig overheerste het blije gevoel al snel :-)”

 Esther: “Op onze vakantie naar Menorca hadden we besloten om ‘er voor te gaan’. Ik had bedacht dat het vast wel een half jaar zou duren voordat het raak zou zijn. Toen ik later die maand niet ongesteld werd, ging er dus nog geen alarmbel rinkelen. Mijn cyclus is vaak erg onregelmatig en ik kon me niet voorstellen dat het nu al raak zou zijn. Toen ik na een week nog niet ongesteld was, heb ik toch maar een test gekocht. Het kopen van de test gaf al een heel gek gevoel. Alsof het helemaal niet over mij ging! Toen ik thuis kwam deed ik met Emiel direct de test en verscheen er een hééél licht tweede streepje. Zo licht dat we ons afvroegen of hij er wel echt was. We wisten het dus nog niet zeker. De volgende dag deed ik de tweede test, maar die bleek kapot. Argh! Nu wisten we nog niets! De dag daarna heb ik een ClearBlue test gehaald en daardoor kregen we eindelijk uitsluitsel: 2-3 weken zwanger! Toen ik dat op het schermpje zag staan, voelde ik alles tegelijkertijd. Blijdschap, verwarring, angst, paniek, noem maar op! Dat heeft nog wel een paar weken geduurd. Emiel was direct dolblij. Voor mij werd het pas ‘echt’ toen mijn buik begon te groeien.”