Misschien ben je hier via social media terecht gekomen en dan heb je wellicht een vermoeden. Misschien ook niet en stuit je geheel per toeval op dit bericht. Hoe dan ook: vanaf nu kunnen we jullie live van meer zwangerschaps- en babynieuws voorzien, aangezien we weer een zwangere in ons midden hebben. Betty is op dit moment namelijk ruim 11 weken zwanger van haar tweede kindje!

Je hebt wellicht gemerkt dat het op ‘Mama zoekt uit’ de laatste tijd iets rustiger is geweest. Dat heeft niets te maken met onwil, des te meer met het feit dat een zwangerschap, terwijl er al een dreumes rondkruipt, toch iets zwaarder is dan verwacht. Toen ik zwanger was van Nim, vroeg ik me vaak af ‘wanneer het nu zwaar zou gaan worden’. Vanaf de eerste dag, tot aan het moment waarop mijn vliezen braken, vond ik het allemaal wel meevallen. Ik had geen last van zwangerschapsmisselijkheid (op een paar keer op willekeurige momenten kokhalzen na) en ook de vermoeidheid was prima te behappen. Op wat gevoelige borsten na, fietste ik fluitend door het eerste trimester heen. In het tweede trimester voelde ik me waar mogelijk nog veel beter, de onzekerheid van die eerste tijd was namelijk voorbij. Ook tot ver in het derde trimester voelde ik me goed. Op het laatst werd het wat ongemakkelijk, maar niet zo erg dat ik er niet meer om kon lachen. Toen Nim dan ook op precies de uitgerekende datum geboren werd, wist ik zeker dat ik zo’n droomzwangerschap ooit weer wilde beleven.

Iedereen zei altijd dat elke zwangerschap anders is en dat geloofde ik best. Maar ik kon me – eigenwijs genoeg – niet voorstellen dat het zoveel zwaarder zou zijn dan wat ik eerder al had ervaren. Het zou allemaal wel meevallen, dacht ik, ik ben vast gemaakt om me voort te planten. Totdat ik, een tijdje geleden, met slechts vier weken zwangerschap op de teller al misselijk werd. Dat gevoel werd erger en erger en is nu op het niveau waarop ik

1. als Maran thuis is geen poepluiers meer verschoon van mijn eigen kind, omdat ik dat niet trek,
2. aan de lopende band mijn best moet doen om niet te kokhalzen, omdat mijn maag er van samen trekt en nou ja, als dat te vaak gebeurt, moet ik rennen,
3. zo neutraal mogelijk moet eten, omdat ik anders misselijk word. Waar ik voorheen gek was op gekruid eten, eet ik nu het liefst echte Hollandse pot waar bij voorkeur zo min mogelijk smaak aan zit.

Bovendien ben ik onwijs moe, lusteloos en merk ik dat ik sneller geraakt ben. En toch, hoe vervelend al die kwaaltjes ook zijn, ben ik enorm, ongelofelijk, extreem, BIZAR gelukkig met het feit dat ik weer zwanger ben. Dat het goed met ons gaat en dat we, als alles zo door blijft gaan, eind mei weer een prachtig frummeltje aan ons gezin toe mogen voegen. Het eerste trimester ligt inmiddels zo goed als achter ons en dat is maar goed ook. Nu de hele wereld het mag weten en ik mijn enorme pens niet meer hoef te verstoppen, kan het Grote Genieten beginnen. Eerst nog even van Nim en de groeiende buik, maar over een poosje dus met een klein broertje of zusje voor ons ventje. Ik heb er zin in!

Ik heb de afgelopen tijd in het geniep wat stukjes over mijn eerste trimester geschreven en het leek me leuk om die te publiceren. Mochten jullie daar niet op zitten te wachten: laat maar weten. Anders verschijnen ze, tussen de informatieve stukken door, als extra artikel online.