Het is een moment waar ik nog vaak aan terugdenk. Hét moment dat je je kind voor het eerst ziet. Een uniek moment waarop je helemaal overspoeld wordt met gedachtes en gevoelens in alle soorten en maten. Na negen lange maanden is het dan eindelijk zo ver. Na uren bikkelen tijdens de bevalling komt gelukkig ook het moment waarop je kindje eindelijk tevoorschijn komt. Hij/zij wordt je aangereikt en dan volgt het wonderbaarlijke moment dat je je kindje voor het eerst kan bestuderen. Mijn hoofd explodeerde bijna van alle gedachtes en gevoelens. Dit is een greep uit mijn gedachtegoed toen ik mijn knappe Lenthe voor het eerst mocht aanschouwen:

• Er zat gewoon écht een baby in! (Ja, wat had je dan gedacht, een Big Mac?! Maar toch was het iets wat ik dacht op dat moment. Ik kon het gewoon niet geloven!)
• Bovenal: wat is ie mooi! (‘ie’ ja, want ik had nog geen idee of ik een jongen of meisje had gebaard)
• Daar is ‘ie eindelijk! Daar is ‘ie eindelijk! (Na 42 weken wachten en 12 uur bevallen was ik zó blij dat ik mijn kind eindelijk kon ontmoeten!)
• Wat een boel haar! (Kleine Lenthe werd met een aardige kop zwart haar geboren, zo leuk!)
• HET IS EEN MEISJE! (Vlak na de onthulling)
• Ik heb een dochter. Ik heb een dóchter. IK heb een dochter! Naaaaah!
• Ze kijkt wel boos. Maar wat is ze LIEF. En MOOI!
• Halloooo lief meisje!
• Heeft ze eigenlijk al gehuild? Ze huilt niet? Is dat normaal? Gaat alles goed?
• Kom maar dicht tegen me aan!
• Nu wil ik haar een kusje geven.
• Heeft ze het koud? Te warm? Is dat normaal? Gaat alles wel goed?
• Heeft ze het eigenlijk wel naar haar zin? Wat moet dat vreselijk zijn voor een baby, om ter wereld te komen.
• Ze is er voor áltijd. Wauw.

Weet jij nog wat je dacht toen je je jouw kind voor het eerst zag?