Inmiddels zijn wij allebei het eerste trimester van onze tweede zwangerschap door en hebben we dus enigszins ervaring op het gebied van meerdere zwangerschappen. We whatsappen elkaar bijna dagelijks met ‘heb jij dat ook?’-vragen, die in ieder geval wel heel anders van toon zijn dan bij de eerste zwangerschappen. Wat er precies zo anders is? Daar hebben we het vandaag over.

Onzekerheid

Tijdens mijn eerste zwangerschap, ging er geen dag uur voorbij zonder dat ik een symptoom, een minimaal kwaaltje of een willekeurige vraag met betrekking tot zwangerschappen opzocht op Google. Ik vond alles spannend en ook wel een beetje eng. Zat het wel goed met mijn ukje? Shit, ik was al vijf kilo aangekomen na het eerste trimester, medewerkers van Pieterburen zouden me moeten komen halen aan het einde van de zwangerschap! Hoe erg was het dat ik alleen maar snoep wilde? Klopte het dat ik mijn kleintje nog niet kon voelen? En nog veel en veel meer van dit soort extreem nutteloze vragen. Nu ik voor de tweede keer zwanger ben, heb ik dat helemaal niet. Het gaat z’n gangetje en ondanks de extreme misselijkheid in de eerste weken, merk ik niet veel van mijn zwangerschap. Net als de eerste keer. Toen is alles goed gekomen, dus ik heb er op één of andere manier een stuk meer vertrouwen in dat het ook nu gewoon goed komt.

Tijd

Waar ik tijdens mijn eerste zwangerschap de dagen voorbij zat te kijken, vliegen ze nu om. Ik ben druk in de weer met mijn dreumes en – heel eerlijk – helemaal niet zo bewust bezig met die frummel in mijn buik. Bij Nim was ik heel veel bezig met of ik hem al kon voelen en wilde ik dat de weken voorbij zouden gaan, zodat ik hem eindelijk zou kunnen ontmoeten. Bij mijn tweede zwangerschap heb ik dat in veel mindere mate. Natuurlijk kan ik niet wachten tot ons meisje er is, maar ik weet ook dat ik heel erg ga genieten van de komende maanden met haar in mijn buik en van de tijd die ik heb met Nim alleen.

Vooruitzicht

Tijdens mijn eerste zwangerschap, werd ik qua gevoel veel heen en weer geslingerd. Ik trok me allerlei opmerkingen heel erg aan. Zo kon ik er heel onzeker van worden als ik een moeder hoorde klagen over slapeloze nachten of over hoe druk ze het wel niet had. Dan vroeg ik me af of ik het wel aan kon. Of ik het überhaupt wel leuk zou vinden. Aan de andere kant liet ik me ook wel geruststellen door iets relaxtere moeders die het allemaal niet als heel zwaar ervoeren. Toch zat er niets anders op dan het gewoon op me af laten komen, dus dat deed ik – op af en toe een ‘kan ik het wel?’-momentje na. Een heel verschil met nu, want ik heb nog geen moment getwijfeld of ik het straks allemaal wel aan kan en of ik de slapeloze nachten wel ga trekken. Ik heb het allemaal al een keer meegemaakt en weet hoe de eerste tijd met een newborn eruit gaat zien. Ja, ik zal moe zijn. En het zal van tijd tot tijd inderdaad zwaar zijn om op slaapgebrek twee kinderen te verzorgen, daarover maak ik me geen illusies. Ik weet echter wel dat we er met onze positieve insteek (en hulp van onze geweldige ouders!) altijd wel uit gaan komen.

Hamsteren

Sleepte ik ruim anderhalf jaar geleden nog drie nagelsetjes, kruiken, een immense hoeveelheid lakentjes, dekentjes en knuffeltjes ons appartement binnen, heb ik nu nog amper hoeven shoppen. De artikelen die we echt nodig hebben, zijn er allemaal nog en de spullen die we niet gebruikt hebben, gaan we bij een tweede baby waarschijnlijk ook niet gebruiken. Inmiddels zijn we veel meer wegwijs in de wondere wereld der babyartikelen en weten we veel beter wat we links kunnen laten liggen en waar we echt niet zonder kunnen. De meubeltjes zijn er, de kinderwagen staat in principe klaar en uit ervaring weten we dat we overladen worden door babykleertjes. Zelf een zeer uitgebreide roze garderobe in maat 50 aanschaffen is dus niet per se heel erg nodig. Wel leuk, dus waarschijnlijk zullen we dat de komende maanden alsnog gaan doen 😉

Reacties

Het aankondigen van mijn eerste zwangerschap ging gepaard met zenuwen, originele trucjes en tranen van geluk. We hebben het nieuws persoonlijk aan zoveel mogelijk lieve vrienden en familieleden verteld en steeds waren de reacties hetzelfde: iedereen ging uit z’n dak. Gedurende de hele zwangerschap werd ik op de voet gevolgd. Iedereen leek mee te leven. Bij baby2 zijn de reacties nog steeds lief en blij, maar wel een stuk meer ‘ah, been there’ dan bij Nim. Dat komt misschien ook omdat we het deze keer de meeste mensen hebben verteld door middel van een whatsapp-berichtje. We hadden er geen zin in om weer wekenlang half Nederland rond te rijden met het goede nieuws. Zo kon het ook. Ik merk dat mijn zwangerschap iets minder leeft dan de eerste keer. Heel eerlijk: dat vind ik helemaal prima. Laat mij op de achtergrond maar lekker mijn tweede frummel uitbroeden.

Genieten

“Geniet maar van je zwangerschap, voordat je het weet is het voorbij!” was het advies dat ik maar wat vaak mee kreeg. Ook waren er talloze moeders die verlangend naar mijn bolle buik keken, terwijl ik stiekem niet kon wachten op het moment dat ik weer op mijn buik kon slapen. Zwanger zijn was leuk, vond ik toen, maar ik had zóveel zin om moeder te worden! Inmiddels weet ik hoe het is om moeder te zijn en vind ik dat inderdaad net zo leuk als verwacht. Ik heb echter ook geleerd dat een zwangerschap inderdaad veel te snel voorbij gaat. Dat die buik misschien onhandig wordt op een bepaald moment, maar dat je hem écht gaat missen als ‘ie weg is. Ik heb geleerd dat ik de paar maanden die ik in totaal zwanger mag zijn in mijn leven heel hard moet koesteren. Deze zwangerschap sta ik daar dan ook veel meer bij stil. Geen ongeduld meer, maar genieten van het feit dat er een piepklein meisje in mijn buik groeit.

Voor de moeders die ook al twee keer zwanger zijn geweest, wat vonden jullie de grootste verschillen met de eerste keer? En de moeders die er één zwangerschap op hebben zitten: wat missen jullie van die bijzondere tijd?